Dzisiaj piękna słoneczna pogoda. Dzień bez roweru.  Za to  "spacerowo".  Po raz drugi wybrałyśmy  się z córką   do Vogelpark  - czyli do parku, w którym znajdują się  tylko  ptaki..-.   W klatkach różne  papugi , rasowe  gołębie , rasowe koguty i wiele innych gatunków ptaków, których niemieckie nazwy nic mi nie mówiły.  Piękne,kolorowe, od maleńkich  do dość dużych.   Nad niedużym stawem  kilka odmian dzikich kaczek, łabędzie , wolno spacerujące pawie. Bardzo chciałam zobaczyć je z nastroszonymi ogonami. Ale niestety, ani poprzednio ani dzisiaj nie chciały ich  pokazać . Szkoda.


Za to  ku naszemu wielkiemu zdziwieniu zobaczyłyśmy na baaardzo wysokim drzewie 2 bociany.  Czyżby nie za wcześnie przyleciały? Przecież to dopiero luty!!! Mogą przyjść jeszcze mrozy.!  A może  jednak bociany  to wiedzą, że mrozów  już nie będzie ? Przyniosły ze sobą wiosnę?  Oby tak było.

Kolejne 3 dni zwiedzam Karlsruhe. Za każdym razem jadę inną ścieżką rowerową i poznaję nowe miejsca. Coraz bardziej oddalam się od centrum.  Obrzeża miasta to przeważnie  dzielnice niedużych domków jednorodzinnych. Zadbane, z niedużymi  i wypielęgnowanymi ogródkami.  Niemiecki porządek widać na każdym miejscu.

Zespół pałacowy z XVIII wieku

C.d. jazda  po mieście - zwiedzanie centrum miasta. 
Kiedy byłam jeszcze nastolatką  - odwiedzili moich rodziców zaprzyjaźnieni Niemcy z dawnego NRD. Razem z nimi wybraliśmy się na wycieczkę do Wrocławia.  Pan Schwolach - niemiecki nauczyciel-  był bardzo zdziwiony, że na ulicach  było bardzo  dużo ludzi. ..."czy ci wszyscy ludzie nie pracują...?" - zapytał - ..."przecież teraz powinni być w pracy!..."  Kiedy pojechaliśmy do nich  z rewizytą do Drezna  - rzeczywiście na ulicach Drezna spotykaliśmy  niewielu ludzi.  Tak było ponad   40 lat temu. 
Dzisiaj na ulicach  Karlsruhe ogromny ruch,  mnóstwo samochodów .  Na chodnikach  tak tłoczno, że momentami trudno  ominąć przechodniów.  Pomimo tego, że jest to dopiero luty  i pomimo słonecznego dnia jest chłodno - liczne drobne " jadłodajnie"  powystawiały już stoliki na zewnątrz.  Są oblegane niczym w środku sezonu w nadmorskim kurorcie.   W przewadze są ludzie młodzi.  Teraz ja miałabym ochotę  zadać to samo pytanie panu Schwolachowi.   
Takie dziś miałam  przemyślenia   jeżdżąc po mieście.

W ciągu 3 dni przejechałam po mieście 74 km. Bardziej sprzyjająca pogoda   sprawiła, że  celowo wydłużałam  drogę do celu -  poznając nowe ścieżki rowerowe  i nowe zakątki miasta.   Jeżdżenie nawet po  dużym mieście  może sprawiać dużą  przyjemność  mogąc  się przez cały czas poruszać  ścieżką rowerową.  Mimo sporego ruchu czułam się bezpieczna.   Bardzo bym chciała tak jeździć po całej Częstochowie ! Może to wreszcie kiedyś nastąpi?

Oprócz codziennej "obowiązkowej" trasy , zapuściłam się dzisiaj  w uliczki dzielnicy, w której mieszka córka. Wybrałam się do starej części  gdzie znajdują się stare,nieduże domki. Czyste uliczki, zadbane chodniki, wypielęgnowane ogródki przydomowe, zwłaszcza ta część, która przylega do chodnika.  Ponieważ jest jeszcze ciągle czas karnawału i zabaw  są tu jeszcze  nadal ozdoby świąteczne. Na drzewkach, krzewach pozawieszane  wielkie bombki, gwiazdki, Mikołaje i  ozdobne pudełka w formie pięknie zapakowanych prezentów. Niemcy mają także zwyczaj dekorowania okien .To  dekoracje "sezonowe" , ściśle są związane z porą roku lub obchodami różnych świąt. Zbliża się okres jakiegoś nieznanego nam święta (nie wiem jak się nazywa) .Organizowane są w tym czasie pochody, przemarsze, w których biorą udział dorośli i dzieci. Przebierają się w bardzo dziwaczne  stroje. "Straszne "stroje ...np Baby Jagi, upiora, kościotrupa, błazna, żaby , pająka  (takie widziałam) ale i jakieś takie śmieszne, bliżej nieokreślone. W przydomowych ogródkach  spotykałam wielką Baba Jagę na miotle albo inną siedzącą na huśtawce a także podświetlone wieczorem  jakieś straszydła. Im bardziej dziwaczne - tym lepiej.

Rodzinne losy zapędziły mnie do Karlsruhe.To duże niemieckie miasto porównywalne wielkością z Wrocławiem. Niezbyt piękne, zwłaszcza jego stara część, bardzo  rozkopane , bo budują w nim metro. Za to sieć ścieżek rowerowych - to jest to czego naprawdę możemy pozazdrościć Niemcom.  W każdy zakątek miasta począwszy od śródmieścia a skończywszy na dalekich obrzeżach - można dojechać ścieżką rowerową. Bezpiecznie, bezkolizyjnie , w uprzywilejowany sposób.
Moja codzienna obowiązkowa trasa  to dzielnica Neureut - śródmieście,,,- dom-klinika, w której znalazła się córka.
Pogoda niezbyt sprzyjająca, bo zimno i wietrznie. Właściwie to z konieczności wsiadłam na  rower (pożyczony) , bo codzienne dojazdy tramwajem wydały mi się za drogie.  Bardzo drogie jak na kieszeń polskiego emeryta!!!
Pierwszy przejazd to powrót z kliniki do domu.  Późny wieczór, ciemno, pożyczony rower bez świateł i ścieżka rowerowa, którą jadę pierwszy raz - na pewnym odcinku w ogóle nie oświetlona. Dobrze, że biegnie wzdłuż torów tramwajowych - to mój drogowskaz.